برای شروعی تازه از سال تحصیلی دو قطعه‌ی کوچک نوشتم. ( عمداً می‌گویم شروعی تازه و نمی‌گویم شروعی دوباره) چون هیچ شروعی دوباره نیست و هیچگاه سال تحصیلی جدید، دوباره آغاز و دوباره مهر نیستند. بازشدن درب مدارس هم بازگشایی نیست، بلگه گشایشی است که هیچگاه نبوده و بعدا هم اتفاق نخواهد افتاد، مگر آنکه واقعاً به عادت بدی دچار شده باشیم و آن تکراری پنداشتن چیزهایی که تکرار پذیر نیستند مثل همین شروع شدنها که هیچگاه تکراری نخواهند شد.
دو قطعه‌ی کوچک، نخست یک شعر میانه اندامی بود که قلع و قمع شد و از آن این دو قطعه‌ی زیبا متولد شدند. ( همیشه این را بدانید شاعران و نویسندگان آثار جدیدشان را خیلی دوست دارند و اگر جرات داشته باشند آنها را شاهکار خویش می‌‌نامند.) گفتم آنها را اینجا به اشتراک بگذارم که بهانه‌ای باشد برای عرض تبریک سال نو تحصیلی
ـ قطعه‌ی نخست:
جالب آنکه این شروع، آخرین به همرسی شنبه و شروع ماه مهر و آغاز مدرسه در قرن چهاردهم است.
ـ قطعه‌ی دوم:
درهایتان آبی
آسمانتان ابری
و شعرهایتان ماهی
بهترین روایت پاییز به نامِ
“مِهرماهی‌ها به دریا می‌ریزند.”
به زودی در سراسر کشور
در این قطعه هم عبارت ” مِهرماهی‌ها” را به شدت دوست دارم بخصوص وقتی که به دریا می‌ریزند.
خوش به حال شما آموزگاران که شاهد این لحظه‌ی شگفت هستند.
سلام همراه و همکار گرامی
فکر می‌کنم بهتر است خودمان به فکر باشیم. و هر کدام از ما از یک کار جزئی شروع کنیم تا با به اشتراک گذاری آنها شاهد رشد تصاعدی خویش باشیم.
دنیای آموزش و یادگیری در محیط کنونی بیشتر متکی به نبوغ فردی و خلاقیت‌های ماست.
یادگیرنده و خلاق بمانید.
سلام
من يك معلمم و از خوندن شعرهايتان و از اينكه به فكر ما و شروع سال تحصيلي هستيد سپاسگزارم
در اين روزگار بي كسي ديگر كسي به فكر ما نيست و اصلا ما در شاكله ذهنش جايي نداريم ولي شاعري در ذهن زيبايش به ما مي انديشد
دريايي از سپاس نثارنان